Onderweg naar Ontario

Onderweg naar Flin Flan komen we langs een groot stuk afgebrand natuurgebied, de Henson Fire 1995, 32 km bij 10 km. Gina vertelde dat de man in Flin Flan prachtig kon vertellen en dat hij uit Joegoslavie kwam. Hij was over de 90 jaar en meer vertelde ze niet. We kregen het adres en we moesten maar even kijken of we tijd over hadden om bij hem langs te gaan. We brengen een bezoekje aan John (Janco) Zoretich en na een kwartiertje weten we dat het haar stiefvader is. Er staan veel foto's op de kast en tafel, maar ook bekijken we de foto albums.Zo vertelde hij hoe zijn familie in Canada terecht is gekomen.Vanaf 1928 werkte zijn vader al in de zink/koper mijn. Na 10 jaar keerde hij terug naar Zagreb om voorgoed bij zijn familie te blijven.Maar in die tijd rommelde het al wat met Hitler,deze had Polen reeds ingenomen.John was toen 14 jaar en volgde het nieuws op de voet.Hij overlegde met zijn vader of het niet beter was om met het hele gezin terug te keren naar Canada.Dus net voor de oorlog uitbrak waren ze in Canada. Zijn vader werkte weer in de mijn en ze vonden een mooi huisje om in te wonen. John ging naar school en probeerde zo snel mogelijk de taal te leren. Na zijn studie kon ook hij werken bij de mijn,maar bovengronds bij de stoomafdeling. Daarnaast deed hij veel vrijwilligers werk o.a voorlichting over kanker. In die tijd had hij geen tijd voor vrouwen, veel te druk. Hij is wel geëerd voor al zijn werk voor de kankervereniging. Op latere leeftijd heeft hij dus Gina haar moeder ontmoet en ze zijn getrouwd.  Helaas is haar moeder overleden. Nu weten we het hele verhaal. Kletsen nog wat en nemen daarna afscheid. Een interessante man. In Swan River gaan we lunchen, we kunnen niet buiten zitten het is te fris. We zijn onderweg naar Oak Point, hier zijn we al eerder geweest, bij de Koreanen. In de namiddag arriveren we, het duurt een paar minuten,maar het kwartje valt. Kim komt terug met het quilt hartje enhet wordt een gezellig weerzien, we krijgen direct koffie aangeboden en kletsen wat. Ze hebben een nieuw meisje in de keuken en de zaken lopen goed.s' Avonds gaan we er lekker eten. Hier schrijven we ook ons volgende verhaal. De volgende morgen krijgen we zelfs koffie plus rijstkoeken op een dienblad aangeboden in de camper. Tussen de middag gaan we weer bij hun lunchen.In de namiddag zijn we klaar met het verhaal en het plaatsen van de foto's.Ook hier nemen we weer afscheid en krijgen een wereldkaart en een Canadese vlag mee. Op de kaart kunnen we aangeven waar we allemaal zijn geweest. We reizen via Winnipeg naar Kenora hier willen we overnachten, foute beslissing, we kunnen niet een goed plekje vinden. Uiteindelijk staan we bij de Husky  benzinepomp maar hier staat een koelwagen. Veel lawaai,dus de herriestoppers gaan in de oren. Vroeg op richting Thunderbay , We vinden een prachtig picknick plek aan het water en kunnen we weer lekker buiten zitten in de zon. Hier zijn veel kleine visjes en we gaan ze wonderbread voeren, nou ze zijn er dol op. Ze jumpen zelfs uit het water. In Thunderbay treffen we mensen uit Nederland die hebben voor de overtocht bij  een andere brooker geboekt en is voordeliger dan Sea BridgeOok de klok gaat weer een uur vooruit. Onderweg ontmoeten we nog Winnie de Pooh,  het verhaal gaat dat een stroper een beertje had gevangen en bij het treinstation in White River wou verkopen voor 20 dollar. Luitenant Harry  Coleborn  heeft in 1914 het beertje gekocht in White River en noemde het beertje Winnie, want Harry kwam van Winnipeg.  Hij bracht het beertje naar Engeland naar de dierentuin van Londen.  Hier heeft het nog 20 jaar geleefd. De lunch is op en we trekken verder richting Sault St Marie.  Onderweg halen we een fietser in met een Fries vlagje achterop.  We zoeken een plekje om te staan om even een praatje te maken. Ype op de uitkijk en ik maak koffie. Het blijkt Gerrit Abma uit de Joure te zijn. Hij fietst van West naar Oost. Zijn eindbestemming voor Canada is  Toronto ;vanuit hier vliegt hij naar Nieuw Zeeland. Ook hier wil hij rond trekken op de fiets.  Na de koffie wensen we hem een goede reis. Wij reizen via North Bay naar Powassan,  waar Albert en Martha wonen. Ze weten dat we komen maar die avond zijn ze uit eten met vrienden. De achterdeur is wel los.We zoeken een stevig plekje voor de camper, want het heeft veel geregend van de zomer. Ik haal Bijke op, en ja hoor hij vindt zijn plekje op de voorstoel. Als ze terug komen kletsen we nog even over onze reis, maar morgen hebben we de hele dag. De volgende dag is het prachtig weer.We maken in North Bay weer een wandeling langs het water. Vlakbij het parkeerterrein zijn ook draaimolens, mooi om te zien. Keren huiswaarts en zelfs s'avonds kunnen we nog buiten eten. Morgen gaan we een wandeling maken in het Provinciale Park. Martha haar advies was wandelschoenen met sokken aan vanwege de teken. Dus ik zet alvast de schoenen  plus sokken klaar bij de auto. Bijke steelt Ype zijn sokken en begraaft ze in de tuin, maar we kunnen ze niet vinden. In de camper om andere sokken, zo we zijn rij klaar. We gaan een trail lopen van ongeveer een uur. Onderweg in het bos prachtige paddenstoelen. Zo nu en dan was  het drassig ,dus als je op sandalen was had je natte voeten. En als laatste mag Bijke nog even zwemmen in de rivier. Daarna keren we huiswaarts en gaan heerlijk buiten thee drinken, en Bijke gaat sneaky naar de plek waar hij de sokken heeft verstopt. We roepen Bijke terug zodat Ype zijn sokken kan pakken in ruil voor sokken met gaten. We hebben er veel om gelachen. De volgende dag nemen we afscheid. Op naar ons volgende doel. Dat is Bob en zijn vrouw, die hebben ons toen geholpen in Keno, Yukon. Onze reserveband ophanging was toen uit gehaakt, en Bob heeft ons toen geholpen om hem eronder vandaan te halen. Het blijkt dat hij het bedrijf heeft verkocht en woont nu aan het Huron meer. We hebben een telefoonnummer en adres en bellen dat we onderweg zijn. Een prachtige verbouwde cottage,  en een eigen steiger en uitzicht over het Huron meer. Bij hun in de tuin zowel de Monarchvlinders en rupsen en poppen.Bob krijgt een nieuwe zware sleep kabel. Na de koffie gaan we er weer vandoor want we zijn nu op weg naar Doug en Jackie in Inverhuron. De camper brengen we bij het speelterrein om daarna met zijn vieren uit eten te gaan naar Port Elgin. Ze zijn ook druk bezig om weer te vertrekken naar Calgary waar ze in de winter wonen. Maar brengen eerst nog een bezoekje aan zijn ouders. De volgende dag gaan wij naar Larry en Merri van hun hebben we geen adres, hopelijk kunnen we het zo vinden.Na hier en daar navraag te hebben gedaan,weten we ze uiteindelijk toch weer te vinden.Ze waren verrast om ons weer te zien. En onder het genot van een kopje koffie, leggen we uit dat de Milepost een prachtig boek was waar we veel gebruik van hebben gemaakt. Merri heeft een nieuwe auto gekregen. Rood van kleur met hoge instap. Maken nog een paar foto's om daarna ook van hun afscheid te nemen. We gaan nu naar Dick en Sue en proberen hier zoveel mogelijk te regelen voor onze terug keer naar Europa.